Naakt cruisen in de Cariben
Vriendelijk wuiven de kampeerders van Jetty Park naar ons omhoog op de voorbijglijdende Carnival Sunshine. Het is een mooi gebruik, hier in Port Canaveral aan de oostkust van Florida, om cruiseschepen op deze warme manier uitgeleide te doen. Niemand aan wal zal bevroeden dat dit keer weinig alledaags publiek passeert richting naakt cruisen in de Cariben.
Want nauwelijks zijn we buitengaats of de melding the party is on! klinkt. En in weerwil van de frisse avondlucht gooien de eerste passagiers hun kleren af en werpen zich bloot in het feest- en dansgedruis. Het is het begin van negen dagen naked fun op de Big Nude Boat. Als doorgewinterd naturist raak ik van dergelijk warmbloedig bloot niet meer van streek. Gelukkig maar, want als cruise-groentje kost het me al alle moeite mijn maritieme leven een beetje op orde te krijgen. Aan wal had ik mijn koffer nauwelijks gelabeld of weg was ‘ie. En tijd om over dat eventuele verlies na te denken was er niet, want direct werd ik met duizenden anderen onderdeel van een veiligheidsoperatie met militaire efficiëntie. Met als resultaat: drie uur voor vertrek sta ik zielsalleen voor binnenhut 8321, met aan de deur een envelop met mijn Carnivalpas, het vrijkaartje voor een volle week vakantieplezier tijdens dit naakt cruisen in de Cariben.
Dagelijks pretpakket
Mijn onderkomen is een tiny house zonder ramen. Op 3 bij 5 meter, grof geschat, staat wel alles voor een aangename reis. Een natte cel met douche, wasbak en toilet, een weldadig tweepersoonsbed, kasten en wat lage meubelstukken, die je zou kunnen omschrijven als tafel, stoel en bureau. Ook leuk: de grote spiegel. Vanaf de wand tettert de televisie al aanhoudend info over de aanstaande trip; zo valt een speciale app te downloaden met wetenswaardigheden over het dagelijkse pretpakket.
In het papieren magazine Fun Ashore staat meer over excursies op onze bestemmingen Bahama’s, Jamaica, Honduras en Mexico. De prijs voor de dagtrips, vaak met clothing optional zon- en zeemomenten, lopen uiteen van 40 tot bijna 600 dollar, wat mij sterkt in het idee alles ter plekke zelf maar uit te zoeken. Alhoewel, die met reggae, rum and jerk op Jamaica lijkt me… dan wordt er op de deur geklopt: ook mijn koffer heeft hut 8321 bereikt. De winterjas gaat meteen voor negen dagen in de kast, andere kledingstukken zijn de komende tijd alleen nodig tijdens diners aan boord en visites aan land.
Parade van paradoxen
Na het eerste zoekwerk in het gangenstelsel van dit drijvende all inclusive resort kom ik precies op tijd op het bovendek om de speelse aftrap mee te maken van het jongste evenement van Bare Necessities Tour & Travel, de organisatie uit Austin (Texas) die bloot cruisen tot business heeft gemaakt. De meeste gasten zijn Amerikaans, aangevuld met een klein contingent Europeanen, dat je aan deze kant van de oceaan als naturist zou kunnen aanduiden. Natuurlijk, zulke bloteriken vind je daar ook, maar voor menig Amerikaan blijkt bloot uiteindelijk toch vooral minder bloot te zijn. Zo wordt bij gelegenheid, van dance party tot themafeestje, vaak iets van kleding aangetrokken. Strings met stars and stripes, doorkijkbloesjes, een half haaienpak; het zijn slechts voorbeelden. Bloot met een carnavalesk tintje, zoiets.
Wat een voorpret moet dat hebben gegeven om die gele string of dat korte zwarte jackje, dat de boezem onmogelijk kan bedekken, thuis in de koffer te stoppen. Of dat jurkje dat aan weinig aan een jurkje doet denken, of al dat andere dundoek. Ik stoor me er geenszins aan, sterker nog, ik vind het juist aangenaam hun medereiziger te kunnen zijn. Denk je daar anders over, dan kan ik me voorstellen dat je je afvraagt wat je op deze boot doet. Waar bloot mag en kan, maar waar schaars gekleed soms de norm lijkt. Maar het mooiste is dat iedereen de tijd van zijn of haar leven heeft, kan doen waar hij of zij zin in heeft. En hoe mooi is dat! Naturisme? Nudisme? Simpelweg naakt? Een parade van paradoxen? Wat dan ook: deze vorm van cruisen kan hoogst verslavend zijn, want ik ontmoet mensen die aan hun tiende avontuur op de Big Nude Boat bezig zijn.
Huwelijksaanzoek op het strand
Het reisschema laat zich makkelijk schrijven: een dag op zee wordt gevolgd door een dagje land, enzovoort. In feite doet iedereen al die dagen wat hem of haar bekoort. Mijn ritme is al snel: kort na zessen in de ochtend naar de gymzaal, voor een intensief rondje roeien of fietsen, dan douchen en ontbijten. De ene dag is verder een handdoek, zonnebrandmiddel en een boek voldoende, de andere kleed ik me aan voor een landuitstapje. Op die manier bezoek ik in korte tijd vier landen in het westelijk deel van de Cariben.
Half Moon Cay is mijn kennismaking met de Bahama’s. De baai van blijdschap nodigt vooral uit om lange wandelingen langs de vloedlijn te maken, om die af te wisselen met even zonnen, even zwemmen, even wat eten en drinken. Dat ultieme relaxen kan altijd bloot, want wij Sunshiners zijn vandaag de enige gasten op het eiland. Te saai? Laat je dan verleiden tot een snel tochtje op een waterscooter of klim op een paard voor een ritje door de branding. Maar het kan vandaag nog spannender: een man en een vrouw, gekleed in witte hoedjes, maken op het strand hun trouwplannen bekend. Onder het oog van tientallen andere bloteriken wensen ze elkaar op Half Moon Cay eeuwige voorspoed toe.
Ferme erecties langs Fern Gully
Na weer een inspirerende zeedag, met onder meer een leerzame lezing van Christy-Anne Kniestedt van Internatuur over naturistisch Europa, staat een hernieuwde kennismaking met Jamaica op het programma. Op de kade in Ocho Rios vind ik Deryck Brown, die me in zijn busje in een paar uur de hoogtepunten van het noordwesten laat zien. Fern Gully is de eerste: een bochtige route van nauwelijks vijf kilometer, waarboven bomen als een tunneldek in elkaar zijn gevlochten. De doorsteek naar de hoofdstad Kingston ligt er sinds 1907, toen een aardbeving een van de acht rivieren (Ocho Rios) verwoestte. Sindsdien doet de oude rivierbedding dienst als verbindingsweg. Dat is echter niet de enige aantrekkingskracht van Fern Gully: bij veel kraampjes langs de route staan uit hout gesneden mannenfiguren met niet mis te verstane erecties. Menig toerist waagt zich hier met rode koontjes aan een selfie… Via James Bond Beach, bekend van de film Dr. No uit 1962 met Sean Connery en vooral Ursula Andress, rijden we naar Sun Valley Plantage, waar eigenaresse Lorna Binns werkelijk alles over de flora en fauna van dit heerlijke stuk Jamaica weet te vertellen. Na een lunch in de openlucht met jerk food en wat Red Stripe-biertjes is het tijd om via de ambachtenmarkt in Ocho Rios weer naar de haven af te zakken.
Vissen spotten voor de kust van Honduras
De volgende zeedag vervliegt als alle andere en de volgende morgen liggen we vroeg aan de kade bij Mahogany Beach op Isla Roatán, onderdeel van een archipel voor de kust van Honduras. Ik heb gekozen voor een dagje naakt zonnebaden en snorkelen, met in gedachte dat luieren ook een werkwoord is. Het strand is witter dan wit en schoner dan schoon, want letterlijk keurig aangeharkt: de afdrukken zijn nog volop zichtbaar. Langs de rand met mangroves brengt een smalle pier je een kleine honderd meter de zee in, waar met drijvers boven het koraal een snorkelroute is uitgezet. Gelukkig weten de vissen die ook te vinden, want ik zie uitzonderlijk blauwe exemplaren en ook zwart/wit geblokte met een rode onderkant… In en rond de strandtenten is bloot ook gewoon, dus dat het een relaxt dagje wordt hoef ik niemand uit te leggen. Alles is Caribisch zoals Caribisch maar zijn kan: muziek, een enchilada hier en een Corona daar, wat zwemmen, praten met die en gene, maar je vooral nergens druk om maken.
Fietsen naar de Maya’s
De laatste tussenstop wordt meteen de meest actieve. Cozumel, het eiland voor de oostkust van Mexico, kent namelijk de belangrijke Mayaruïnes van San Gervasio. Op de boulevard van San Miguel de Cozumel, waar deze ochtend zes cruiseschepen zij aan zij liggen, wacht me echter een teleurstelling. Geen taxichauffeur valt te bewegen om me voor minder dan 70 dollar naar de archeologische topper te brengen, een ritje van nauwelijks een kwartier. Aan de andere kant: nu Cozumel eenmaal is uitgegroeid tot toeristenfuik zal er ook wel iets te huren zijn. Verderop aan de Avenida Rafael E. Melgar vind ik een fietsverhuurder die me voor 20 dollar de rest van de dag een mountainbike plus helm levert.
Het wordt een prachtige dag. Het asfalt is prima, iedereen houdt rekening met tweewielers en soms zijn er zelfs speciale fietsstroken aangelegd. Het Mayacomplex, al met een kleine twintig kilometer op de teller, is mede door de vele leguanen interessant, maar ik waag me er niet aan een gegidste rondleiding. Om me heen zie ik namelijk al veel vermoeide gezichten, aangedaan door heel veel historische feiten rond dit koffietijdstip.
Bovendien wil ik nog graag naar de noordpunt, om met een veerpontje naar Isla Pasión te gaan. Dit snoepjeseiland heeft niet alleen zeldzaam witte zandstranden, maar wordt ook nog eens omringd door het helderste zeewater dat je kunt bedenken… althans, volgens de verhuurder van mijn Trek 3500. De oversteek naar het passie-eiland moet ik omwille van de tijd laten schieten, want de weg naar het pontje verandert uiteindelijk in een pad met kolossale kuilen vol water. Dat maakt terreinfietsen leuk, maar drukt de snelheid. Na een trip van zestig kilometer lever ik behoorlijk voldaan de fiets in.
Even los van het mobieltje
De finale zeedag, waarmee de kapitein feitelijk het rondje om Cuba voltooit, is er één om alles op een rijtje te zetten. Cruisen heeft me echt gegrepen, al weet ik niet of dat ook het geval zou zijn geweest in het gezelschap van krijsende kinderen of grijze zeventigers in badpakken of bermuda’s. Een schip van bijna driehonderd meter lang en elf dekken hoog laat zich wel lastig ontdekken; zo gaat een dinerafspraak schromelijk de mist in, omdat ik bij de verkeerde ingang van een restaurant wacht of wellicht zelfs bij de verkeerde eetzaal. Over eten gesproken: de all-in formule spreekt me echt aan: wil je ’s avonds twee voor- en twee hoofdgerechten, omdat kiezen uit al dat kwalitatief hoogstaande lekkers je maar niet wil lukken? De ober geeft geen krimp, maar doet knipmessend zijn werk. In mijn geval is deze cruise ook nog eens gezond: de prijzen van alcohol vind ik behoorlijk tot hoog (reken op 12 dollar voor een glas wijn), wat mij ertoe brengt vooral (gratis) water te drinken. En op die manier blijft het gewicht op peil en blijven de aanvullende kosten binnen de perken. Ten slotte: zo’n varende vakantie is ook heerlijk om even met jezelf alleen te zijn. Want wie geen speciale voorzieningen heeft getroffen, zoals ik, heeft op veel momenten geen mobiel bereikt en dus zie je aan boord eigenlijk niemand ongegeneerd uren achtereen op zijn of haar telefoon koekeloeren. Heerlijk, al zal de mobielverslaafde meute dat niet met me eens zijn.
In het theater loop ik ’s middags nog Felipe Couto tegen het geklede lijf. De energieke Braziliaan is de passende cruisedirecteur op deze Carnaval Zonneschijn. ,,Ja, ik ben blij dat Carnival een schip beschikbaar stelt voor een blote cruise. Ik vind de gasten, dit keer zijn het er 2609, meer open en ook vriendelijker naar de teammembers. De mensen laten echt zien dat ze blij zijn om aan boord te zijn.”
- Veel medewerkers komen uit landen met een moslimachtergrond, zoals Indonesië. Hebben die geen moeite met al dat publiekelijk naakt? ,,We hebben die vraag aan alle 1032 medewerkers voorgelegd, maar niemand had er een probleem mee”, aldus Couto. ,,Wat mij betreft doet Carnival dit vaker.”
- Er wordt behoorlijk goed gegeten en gedronken aan boord. ,,Ik weet alleen dat we ongeveer 30.000 hamburgers serveren. En de vraag naar sterke drank is groter dan gewoonlijk, maar dat komt volgens mij vooral omdat er in dit geval geen kinderen aan boord zijn.”
Ook Nancy Tiemann, medeoprichter van Bare Necessities Tour & Travel, toont zich een gelukkig en tevreden mens. ,,Ik ben dankbaar dat we deze cruises nu al dertig jaar kunnen en mogen aanbieden. Op die manier weten we jaarlijks vele duizenden belangstellenden te bereiken: in de Cariben via de Big Nude Boat, in de zuidelijke Grote Oceaan met de Paul Gauguin en in Europa met de Royal Clipper. Mijn droom? Een nog sterkere verjonging van het publiek. Dit keer zijn jonge naturisten uit Florida aan boord, en ik hoop dat zo’n ontwikkeling doorzet. Want hoe mooi is dit… de diversiteit van de samenleving. Leeftijd, kleur, seksuele geaardheid; hier komt iedereen in harmonie samen. Inderdaad, zo zou de ideale wereld eruit kunnen zien, misschien wel moeten zien.”
De volgende dag staat vooral in het teken van terugkeer. Terug naar huis, via Orlando, Atlanta en Amsterdam. Wachtend op de bus naar de eerste luchthaven spreekt een aimabele vrouw me aan. Ook op de boot gezeten? Ik heb u helemaal niet gezien? In de constatering van de Belgische dame klinkt enige teleurstelling door, al kan dat ook perceptie zijn… We spreken af dat we elkaar begin volgend jaar op de 30ste Big Nude Boat weer treffen en een biertje gaan drinken in Key West.
