Montalivet, bakermat van het naturisme

John de Graaff - 11 januari 2016. Reisverhalen

Het kan helaas niet, maar we zouden het wijlen Albert (1905-1969) en Christiane Lecocq (1911-2014) gunnen om CHM Montalivet nog eens te bezoeken. De pioniers van het internationale naturisme, en grondleggers van de accommodatie in het zuidwesten van Frankrijk, zouden waarschijnlijk van de ene in de andere verbazing vallen.

Als ze op 23 juli 1950 onder de naam Centre Héliomarin de Montalivet het eerste vakantiecentrum voor naturisten in Europa openen, staan op 24 hectare verbrand bos slechts één bungalow en vijf tenten. Vandaag de dag ligt in de Médoc, langs de Atlantische Oceaan, een bebost domein van 200 hectare met 3000 standplaatsen en een eigen naaktstrand van twee kilometer, waar op topdagen 14.000 bezoekers bloot vertier vinden.

Die duizenden naaktrecreanten uit binnen- en buitenland leven tijdelijk in eigen onderkomens op de camping, in campers of in gehuurde stacaravans, chalets of studio’s en vermaken zich op het strand, in het waterparadijs, op het sportcomplex, in het wellnesscentrum of in het commerciële hart, met winkels, horeca en andere voorzieningen. Maar ‘Monta’, zoals het centrum in de volksmond wordt genoemd, is gelukkig meer dan een zomers pretpark.

Wie bijvoorbeeld met een beetje aandacht over het terrein loopt of fietst, ziet aan chalets en stacaravans soms bordjes hangen. Respectons nos valeurs is daarop te lezen, met als afbeelding twee jongens en twee meisjes, die speels laten zien dat ze op deze vakantieplek bij voorkeur zonder kleding zijn. De eigenaren van de bewuste accommodaties tonen hiermee volgens François Teulié, sales manager op Montalivet, hun betrokkenheid bij de waarden van het naturisme; waarden die ze onder meer ook vragen aan mensen die hun stek eventueel willen huren.

Ik vind dat eerlijk gezegd wel mooi, die milde strijd op ‘Monta’, de bakermat van het naturisme. Dat geldt wat mij betreft ook voor de omgang met tieners; voor wie ‘het naaktzijn een geduchte test is’, zoals het op de website sterk wordt verwoord. Daarom op dit terrein geen ‘systematische jacht op het zwemshort’, wat bijvoorbeeld tot een blijvende afkeer van het naturisme zou kunnen leiden. Neen, alleen op het strand en bij het zwembad is bloot verplicht, zoals trouwens op veel vergelijkbare accommodaties voor naaktrecreatie.

En de milde aanpak werkt volgens Teulié, want op het terrein zijn volgens hem opvallend veel jongeren. Die stelling wordt gestaafd tijdens een uitgebreide rondgang, want inderdaad zijn op de sportvelden, bij de duikinstructie in het zwembad en op de camping opvallend veel tieners en twintigers. Opmerkelijk: ik kom opnieuw langs de kampeerplek met de kromgegroeide boom, waar jaren geleden de tent zo heerlijk aan kon worden vastgeknoopt… Naast jongeren trekt de intieme sfeer van Montalivet overigens ook nog een heel andere groep aan. ,,Ouderen die hun kinderen lieten opgroeien met het naturisme en die nu met hun kleinkinderen in een familieonderkomen zitten,” vertelt de sales manager. ,,Drie generaties, prachtig toch!”

Wij wonen zelf dit keer tijdens de korte, hernieuwde kennismaking met Montalivet in een stacaravan, die in een strak straatje staat met veel vergelijkbare onderkomens. Het rijtjeshuisje roept niet direct het gevoel op van vrijheid en ruimte, dat voor ons juist zo kenmerkend is voor het naturisme. Elders is dat gelukkig wel het geval; bijvoorbeeld bij het vrijstaande onderkomen in het oudste deel van het park, waar Christiane Lecocq tot op zeer hoge leeftijd genoot van de levenswijze die zij met haar man Albert zo’n warm hart toedroeg.

Haar witte, houten woning oogt naar moderne maatstaven Spartaans, maar zij had er naar verluidt alles in overvloed: zon, zee, natuur, vrijheid en vooral veel gelijkgestemde vrienden. Aan een boom voor het huis hangt een affiche, met daarop een korte geschiedschrijving van het naturisme. Een naastgelegen picknicktafel is bedoeld voor ontmoetingen, waarbij over naaktrecreatie in de breedste zin kan worden gesproken dan wel gediscussieerd. ,,En daar wordt geregeld gebruik van gemaakt,” aldus Teulié.

Veel bezoekers zullen deze historische naturistische plek in hun vakantie waarschijnlijk niet zien, ook al hebben ze er drie of vier weken de tijd voor, concluderen we ’s avonds in visrestaurant Le Marinheiro, tijdens het aangename diner met Francois Teulé. Bloot lopen, bloot sporten, bloot zwemmen; het is voor menigeen vooral de levensstijl van de jaarlijkse grote vakantie. En daar is niets op tegen. Maar die vakantie zou er zonder de inspanningen van mensen als Albert en Christiane Lecocq misschien wel heel anders hebben uitgezien.